Solotentoonstelling van Sophia Süßmilch in het kader van het jaarthema "Kinderen, luister allemaal!" in de Kunsthalle Osnabrück
Dan zal ik hijgen en puffen en je huis opblazen betekent: "Ik zal hoesten en snuiven en je huis wegblazen". Deze zin komt uit het sprookje De drie biggetjes.
De kunstenares Sophia Süßmilch maakt veel verschillende soorten kunst. Ze gebruikt veel verschillende methoden. Ze schildert, maakt sculpturen en performances, maar ook textiel-, foto- en videowerken. [Performancekunst is een artistieke presentatie. Een performance. Op een podium of in een museum]. Sophia Süßmilch houdt zich in haar kunst bezig met de echt grote vragen van de menselijke geschiedenis: Waarom zijn we op de wereld? Wat maakt ons menselijk? Of: Wat is liefde? Wat betekent moraliteit? Sophia Süßmilch pakt deze vragen met veel humor aan. Op haar eigen, speelse manier en in haar eigen taal. Haar kunst toont kijkers de tegenstrijdigheden van sociale normen en regels. Haar kunst kan raken of afstoten.
Sophia Süßmilch heeft een solotentoonstelling en een performance ontwikkeld voor het schip van de Kunsthalle Osnabrück. De performance werd getoond tijdens de opening van de tentoonstelling. De tentoonstelling toont sculpturen, tekeningen, fotografie en textiel. [De kunstwerken worden sensueel begeleid door muziek. De muziek is speciaal voor deze tentoonstelling geschreven. De teksten zijn geschreven door Sophia Süßmilch. De teksten en de beeldtaal van de tentoonstelling doen denken aan klassieke sprookjes. De tekeningen in de kerk laten bijvoorbeeld scènes zien die uit sprookjes zouden kunnen komen. In sprookjes weet je altijd zeker: wie is goed en wie is slecht? Je wordt verondersteld van hen te leren hoe je je goed en correct gedraagt. Maar deze tentoonstelling laat zien dat het niet zo eenvoudig is. Wie bepaalt eigenlijk wat goed en juist is? De songteksten worden gezongen vanuit het perspectief van kannibalen. [Kannibalen eten mensenvlees] Ze eten kinderen. Zoals de heks in het sprookje Hans en Grietje. Maar de kannibalen in de teksten van Sophia Süßmilch houden ook van hun kinderen. Ze willen ze verslinden en in hun buik beschermen tegen het kwaad in de wereld. De kannibalen zijn dus goed en kwaad tegelijk.
De drie cavia's die in de tentoonstelling leven, vertellen ook over het tussenin: In sommige landen worden ze als huisdier gehouden, in andere als boerderijdier. Dit betekent dat hun vlees wordt gegeten. Dit laat zien dat sommige regels in onze samenleving niet zo vastliggen als ze lijken. Ze zijn cultureel gevormd. Met andere woorden, ze zijn niet aangeboren, maar ook aangeleerd. Verschillende cavia-recepten in de tentoonstelling herinneren ons hier ook aan. Ze hangen boven aan de muren van het middenschip en kunnen alleen met een verrekijker worden gelezen.
Met de tentoonstelling en de performance stelt Sophia Süßmilch de speciale relatie tussen "kind" en "moeder" ter discussie. En ze stelt de rol in vraag die mensen die in staat zijn om kinderen te baren in onze maatschappij hebben. [Het baren van kinderen betekent dat deze mensen kinderen kunnen baren. Omdat ze een baarmoeder hebben]. In de voorstelling praat ze hier ook over met haar eigen moeder. Zelfs vandaag de dag wordt onze kijk op ouderschap nog steeds gekenmerkt door een mannelijke blik. Dit betekent dat mensen met baarmoeders in de eerste plaats kinderen moeten baren. En voor hen moeten zorgen. Dat is het ideaal. Sophia Süßmilch ontmaskert dit ideaal. Ze trekt een fictief, griezelig sprookjesachtig toekomstbeeld naar zijn logische conclusie. [Fictief betekent: de kunstenaar heeft het verzonnen. Het verhaal speelt zich niet af in de werkelijkheid]. In deze toekomst verzetten mensen zich. Ze willen geen geboortemachine meer zijn. Tot en met de laatste consequentie: wat zou er gebeuren als mensen die in staat zijn om te baren samen zouden besluiten: Wij willen geen kinderen meer baren. We weigeren?
De titel van de tentoonstelling vertelt ook over de mannelijke blik die ons idee van ouderschap en gezin bepaalt: Then I'll huff and I'll puff and I'll blow your house in is een citaat uit het sprookje De drie biggetjes. In het sprookje wil de wolf de drie biggetjes opeten. De drie cavia's in de tentoonstelling herinneren hieraan. Hetzelfde citaat wordt ook gebruikt in de horrorfilm The Shining van Stanley Kubrick. In dit verhaal probeert een man zijn familie te vermoorden. In beide verhalen falen de wolf en de man. Ze zijn niet in staat om hun plannen te realiseren. Ze hebben de kracht van de ogenschijnlijk zwakkere onderschat. Ze voelden zich te superieur. Dit laat zien: We kunnen ons verdedigen tegen de schijnbaar sterkere.
De voorstelling vond slechts één keer plaats op 15 juni 2024 in de Kunsthalle Osnabrück. De performance is onderdeel van de tentoonstelling. Tijdens de performance werd de tentoonstelling geopend voor de bezoekers. Je kunt de documentatie van de performance bekijken in de Kunsthalle.
De tentoonstelling en de performance gaan over onderwerpen die sterke emoties en herinneringen kunnen oproepen, zoals huiselijk geweld, miskramen en kinderloosheid. De performers zullen ook naakt verschijnen. We willen onze bezoekers hier graag transparant over informeren. Een bezoek aan de tentoonstelling en de voorstelling van Sophia Süßmilch is niet geschikt voor kinderen. Wij adviseren daarom een leeftijdsclassificatie van 16 jaar en ouder. Bezoekers zijn verantwoordelijk voor hun eigen beslissingen en die van hun ouders. Tijdens de openingsvoorstelling werd kinderopvang op afstand aangeboden. Er was ook een voorlichtingsteam beschikbaar.
Sophia Süßmilch (DE) woont en werkt in München, Berlijn en Wenen. Tot de meest recente solotentoonstellingen van de kunstenaar behoorden die van Francisco Carolinum. Landes Museum, Linz (2023), waarvoor een uitgebreide publicatie werd gepubliceerd door DISTANZ Verlag in 2024, in de G2 Kunsthalle, Leipzig (2023), bij MARTINEZ, Keulen (2022 en 2020), bij Russi Klenner, Berlijn (2021) en bij Belvedere 21, Wenen (2018). Süßmilch heeft ook deelgenomen aan grote groepstentoonstellingen in onder andere Ludwig Forum Aachen (2021), Kunstpalast Düsseldorf (2020) en Kunstforum Wien (2020). Sophia Süßmilch is de winnaar van de Visual Arts Promotion Prize van de stad München (2020) en de Bavarian Art Promotion Prize (2018). Ze ontving de Marianne Defet Painting Scholarship (2022-2023) en de Rosa Luxemburg Foundation Study Scholarship in de VS (2011).
Dan zal ik hijgen en puffen en je huis opblazen betekent: "Ik zal hoesten en snuiven en je huis wegblazen". Deze zin komt uit het sprookje De drie biggetjes.
De kunstenares Sophia Süßmilch maakt veel verschillende soorten kunst. Ze gebruikt veel verschillende methoden. Ze schildert, maakt sculpturen en performances, maar ook textiel-, foto- en videowerken. [Performancekunst is een artistieke presentatie. Een performance. Op een podium of in een museum]. Sophia Süßmilch houdt zich in haar kunst bezig met de echt grote vragen van de menselijke geschiedenis: Waarom zijn we op de wereld? Wat maakt ons menselijk? Of: Wat is liefde? Wat betekent moraliteit? Sophia Süßmilch pakt deze vragen met veel humor aan. Op haar eigen, speelse manier en in haar eigen taal. Haar kunst toont kijkers de tegenstrijdigheden van sociale normen en regels. Haar kunst kan raken of afstoten.
Sophia Süßmilch heeft een solotentoonstelling en een performance ontwikkeld voor het schip van de Kunsthalle Osnabrück. De performance werd getoond tijdens de opening van de tentoonstelling. De tentoonstelling toont sculpturen, tekeningen, fotografie en textiel. [De kunstwerken worden sensueel begeleid door muziek. De muziek is speciaal voor deze tentoonstelling geschreven. De teksten zijn geschreven door Sophia Süßmilch. De teksten en de beeldtaal van de tentoonstelling doen denken aan klassieke sprookjes. De tekeningen in de kerk laten bijvoorbeeld scènes zien die uit sprookjes zouden kunnen komen. In sprookjes weet je altijd zeker: wie is goed en wie is slecht? Je wordt verondersteld van hen te leren hoe je je goed en correct gedraagt. Maar deze tentoonstelling laat zien dat het niet zo eenvoudig is. Wie bepaalt eigenlijk wat goed en juist is? De songteksten worden gezongen vanuit het perspectief van kannibalen. [Kannibalen eten mensenvlees] Ze eten kinderen. Zoals de heks in het sprookje Hans en Grietje. Maar de kannibalen in de teksten van Sophia Süßmilch houden ook van hun kinderen. Ze willen ze verslinden en in hun buik beschermen tegen het kwaad in de wereld. De kannibalen zijn dus goed en kwaad tegelijk.
De drie cavia's die in de tentoonstelling leven, vertellen ook over het tussenin: In sommige landen worden ze als huisdier gehouden, in andere als boerderijdier. Dit betekent dat hun vlees wordt gegeten. Dit laat zien dat sommige regels in onze samenleving niet zo vastliggen als ze lijken. Ze zijn cultureel gevormd. Met andere woorden, ze zijn niet aangeboren, maar ook aangeleerd. Verschillende cavia-recepten in de tentoonstelling herinneren ons hier ook aan. Ze hangen boven aan de muren van het middenschip en kunnen alleen met een verrekijker worden gelezen.
Met de tentoonstelling en de performance stelt Sophia Süßmilch de speciale relatie tussen "kind" en "moeder" ter discussie. En ze stelt de rol in vraag die mensen die in staat zijn om kinderen te baren in onze maatschappij hebben. [Het baren van kinderen betekent dat deze mensen kinderen kunnen baren. Omdat ze een baarmoeder hebben]. In de voorstelling praat ze hier ook over met haar eigen moeder. Zelfs vandaag de dag wordt onze kijk op ouderschap nog steeds gekenmerkt door een mannelijke blik. Dit betekent dat mensen met baarmoeders in de eerste plaats kinderen moeten baren. En voor hen moeten zorgen. Dat is het ideaal. Sophia Süßmilch ontmaskert dit ideaal. Ze trekt een fictief, griezelig sprookjesachtig toekomstbeeld naar zijn logische conclusie. [Fictief betekent: de kunstenaar heeft het verzonnen. Het verhaal speelt zich niet af in de werkelijkheid]. In deze toekomst verzetten mensen zich. Ze willen geen geboortemachine meer zijn. Tot en met de laatste consequentie: wat zou er gebeuren als mensen die in staat zijn om te baren samen zouden besluiten: Wij willen geen kinderen meer baren. We weigeren?
De titel van de tentoonstelling vertelt ook over de mannelijke blik die ons idee van ouderschap en gezin bepaalt: Then I'll huff and I'll puff and I'll blow your house in is een citaat uit het sprookje De drie biggetjes. In het sprookje wil de wolf de drie biggetjes opeten. De drie cavia's in de tentoonstelling herinneren hieraan. Hetzelfde citaat wordt ook gebruikt in de horrorfilm The Shining van Stanley Kubrick. In dit verhaal probeert een man zijn familie te vermoorden. In beide verhalen falen de wolf en de man. Ze zijn niet in staat om hun plannen te realiseren. Ze hebben de kracht van de ogenschijnlijk zwakkere onderschat. Ze voelden zich te superieur. Dit laat zien: We kunnen ons verdedigen tegen de schijnbaar sterkere.
De voorstelling vond slechts één keer plaats op 15 juni 2024 in de Kunsthalle Osnabrück. De performance is onderdeel van de tentoonstelling. Tijdens de performance werd de tentoonstelling geopend voor de bezoekers. Je kunt de documentatie van de performance bekijken in de Kunsthalle.
De tentoonstelling en de performance gaan over onderwerpen die sterke emoties en herinneringen kunnen oproepen, zoals huiselijk geweld, miskramen en kinderloosheid. De performers zullen ook naakt verschijnen. We willen onze bezoekers hier graag transparant over informeren. Een bezoek aan de tentoonstelling en de voorstelling van Sophia Süßmilch is niet geschikt voor kinderen. Wij adviseren daarom een leeftijdsclassificatie van 16 jaar en ouder. Bezoekers zijn verantwoordelijk voor hun eigen beslissingen en die van hun ouders. Tijdens de openingsvoorstelling werd kinderopvang op afstand aangeboden. Er was ook een voorlichtingsteam beschikbaar.
Sophia Süßmilch (DE) woont en werkt in München, Berlijn en Wenen. Tot de meest recente solotentoonstellingen van de kunstenaar behoorden die van Francisco Carolinum. Landes Museum, Linz (2023), waarvoor een uitgebreide publicatie werd gepubliceerd door DISTANZ Verlag in 2024, in de G2 Kunsthalle, Leipzig (2023), bij MARTINEZ, Keulen (2022 en 2020), bij Russi Klenner, Berlijn (2021) en bij Belvedere 21, Wenen (2018). Süßmilch heeft ook deelgenomen aan grote groepstentoonstellingen in onder andere Ludwig Forum Aachen (2021), Kunstpalast Düsseldorf (2020) en Kunstforum Wien (2020). Sophia Süßmilch is de winnaar van de Visual Arts Promotion Prize van de stad München (2020) en de Bavarian Art Promotion Prize (2018). Ze ontving de Marianne Defet Painting Scholarship (2022-2023) en de Rosa Luxemburg Foundation Study Scholarship in de VS (2011).